سوگواره کهن کاشانی ها در حرم مطهر حضرت محمد هلال بن علی(ع) در آران و بیدگل برگزار شد.
بیست و یکم ماه مبارک رمضان، آران و بیدگل، شاهد یکی از قدیمی ترین و باشکوه ترین آیین های عزاداری در سوگ مولای متقیان، حضرت علی(ع) بود.
هزاران نفر از عاشقان و دلدادگان آن امام همام، از کاشان و مناطق اطراف، با پای پیاده راهی حرم مطهر فرزند ایشان، حضرت محمد هلال بن علی(ع) شدند تا در این ماتم عظیم، ارادت خویش را ابراز کنند.
از نخستین ساعات روز، گروه گروه از عزاداران از کاشان و روستاهای اطراف، راهی آستان مقدس حضرت محمد هلال بن علی(ع) شدند.
برخی با پای پیاده و برخی دیگر در قالب دسته های سینه زنی و زنجیر زنی، مسیر نورانی حرم را طی کردند.
صدای نوحه و زمزمه های عاشقانه‌شان در حرم پیچید و اشک هایی که بر گونه‌ها جاری می‌شد، نشان از دلی پرآه و غمی جانکاه داشت.
در میان عزاداران، پیرمردانی دیده می شدند که سال هاست در این سوگواره حضور دارند و هر بار، بار اندوهشان سنگین تر از گذشته است.
جوانانی که تازه به خیل سوگواران پیوسته‌اند، با شور و شعور حسینی در این مسیر گام برمی‌داشتند.
کودکانی نیز دست در دست پدران و مادرانشان، نخستین تجربه عزاداری در این فضای روحانی را می‌چشیدند.
با طلوع خورشید، صحن و سرای حرم حضرت محمد هلال بن علی(ع) مملو از زائران شد.
هیئت های عزاداری با ورود به آستان مقدس، نوای «یا علی» سر دادند.
بغض ها شکست، چشمان اشک بار به ضریح مطهر دوخته شد و دل های داغدار، یک صدا شهادت مولای عدالت و تقوا را به سوگ نشستند.
مداحان، با مرثیه های سوزناک، حال و هوای حرم را متحول کردند.
هر مصرع از نوحه‌ها، دلی را به درد می‌آورد و اشکی از چشمی جاری می‌کرد.
صدای حزن انگیز مرثیه خوانان، حاضران را به یاد غربت امام علی(ع) در شب های آخر عمرش برد؛ شبی که فرق عدالت با تیغ ظلم شکافته شد و محراب کوفه، از خون اولین شهید محراب خونین گشت.
سخنرانان در جایگاه ویژه‌ای که برای وعظ و خطابه در صحن حرم تدارک دیده شده بود، از عظمت و جایگاه امیرالمؤمنین(ع) سخن گفتند.
از عدالتی که جهان را به لرزه درمی‌آورد، از شجاعتی که دشمنان را به وحشت می‌انداخت و از زهد و تقوایی که در تمام دوران زندگی اش سرآمد بود.
سخنرانان، لحظات تلخ شهادت مولا را بازگو کردند؛ شبی که یتیمان کوفه، در کوچه ها به انتظار دست نوازشگر پدرشان نشستند و صبح، خبر شهادتش، زمین و زمان را در غم فرو برد.
با هر جمله از فضائل امام علی(ع)، اشک های بیشتری بر گونه‌ها می‌ریخت و سوگواران با تمام وجود، اندوه خود را ابراز می‌کردند.
این عزاداری، تنها گریه و ماتم نبود، بلکه عهدی دوباره با مولایی بود که عدالتش چراغ راه آزادگان جهان است.
با گذشت ساعات، گرمای هوا نیز نتوانست از شور و حضور عزاداران بکاهد.
دسته های عزاداری همچنان به نوبت وارد صحن حرم می شدند، سینه زنی می‌کردند و ارادت خود را نثار امیرالمؤمنین(ع) می نمودند.
زائران، با تشنگی و خستگی، لحظاتی را در کنار حرم مطهر به دعا و نیایش گذراندند و دل های شکسته خود را در این فضای روحانی آرامش بخشیدند.
زائران، پس از گذراندن لحظاتی سراسر عشق و ماتم، با دلی شکسته، آخرین لحظاتشان را در کنار این بارگاه نورانی سپری کردند.
هنگام وداع، نگاه ها به گنبد فیروزه‌ای حرم خیره شد و ذکر «یا علی» بار دیگر بر لب ها جاری گشت.
هرچند پاهایشان از حرم دور شد، اما دل هایشان را در این مکان مقدس جا گذاشتند.
سوگواره کهن کاشانی‌ها در حرم حضرت محمد هلال بن علی(ع)، بار دیگر نشان داد که عشق به امیرالمؤمنین(ع) نه تنها کمرنگ نشده، بلکه سال به سال عمیق تر و شعله‌ورتر می‌شود.
این آیین، صرفاً یک مراسم عزاداری نیست؛ بلکه تجدید عهدی دوباره با مولای متقیان، علی(ع) است، عهدی که تا همیشه در دل های عاشقانش باقی خواهد ماند.
